Reality-tv

IMPACT51

Reality-tv

Terwijl haar late dienst zo rustig begon, heeft senior verpleegkunde cardiologie Maaike te Groen plots het

gevoel dat ze in een reality-tv-serie zit.

tekst Maaike te Groen illustratie Stouthandel

D

ikwijls heb ik op het puntje van mijn stoel zitten kijken naar

reality-tv over de spoedei-sende hulp. Hoe zou ik in zulke acute situaties reage-ren? Weet ik wel wat ik moet doen? Krijg ik geen black-out? Op die vragen kreeg ik kort geleden antwoord.Ik ben de medicatie aan het delen en op kamer 17 is het erg gezellig. Mijn patiën-te doet een spelletje met haar echtgenoot. Hij grapt dat zij altijd wint. ‘Wat een leuk stel,’ denk ik. Het avondeten wordt opgediend en haar echtgenoot gaat even buiten zijn benen strekken.

leven redden. Ineens fl itst haar echtgenoot door mijn hoofd. ‘Haar echtgenoot komt zo terug’, roep ik door de kamer en ik stuur een col-lega de gang op om zich over hem te ontfermen.

Ik voel niks

Enkele seconden later ar-riveert het reanimatieteam. Er wordt gevraagd of iemand het van mij moet overnemen, maar ik voel geen vermoeid-heid, geen emoties. Er wordt van alles gedaan. Onder mij door, over mij heen, langs mij. Perfecte samenwerking. Na een tijdje neemt de arts de borstkompressies toch van mij over. En iets later heeft mevrouw weer een hartslag. Ze wordt met spoed naar de IC gereden.

Iemand vraagt of het gaat. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. Mijn armen voelen loodzwaar en ik beef van top tot teen. ‘Ik heb een leven gered’, hoor ik mijzelf zachtjes zeggen. ‘Ik heb ge-woon een leven gered’. Vanaf nu weet ik het ant-woord op de vraag die ik me wel eens stelde tijdens reality-series: ik weet dat ik adequaat kan handelen in een acute situatie. En dat geeft een heleboel zelfvertrouwen.

Knop gaat om

Als ik dertig seconden later terugkom, zie ik mevrouw ineens ‘gaspend’ overdwars op bed liggen. Ik controleer gelijk of ze een hartstilstand heeft. In een split second druk ik het reanimatiesein in, leg ik mevrouw recht op het bed, trap op de reani-matiestand van het bed en

Niet pluis

Als ik weer langs kamer 17 loop, zie ik mevrouw puff end op de stoel zitten. Ze vertelt dat ze dit de hele week al heeft na een bezoek aan het toilet. Het is waarschijnlijk de inspanning, zegt ze. Op de een of andere manier voel ik iets raars in mijn buik. Is dit nou wat ze het ‘niet-pluis-gevoel’ noemen? Ik doe wat ademhalingsoefeningen met mevrouw, maar haar benauwdheid blijft. Ik besluit de saturatiemeter te halen.

begin met de borstkompres-sies. ‘Krak’, hoor ik, en denk: doorgaan, dit heb je geleerd, dit kan gebeuren. Mijn knop gaat om.

Mijn collega arriveert en beademt de patiënt. Ik zit in een roes. Het lijkt wel of ik meespeel in een van die rea-lity-series. Ik handel, ik de-legeer, ik snauw. Ik wil haar

‘Krak’, hoor ik en ik denk: doorgaan, dit heb je geleerd, dit kan gebeuren

maart 2017 | nursing